วันหนึ่งผึ้งกับต่อได้มาพบกัน ต่อระบายความรู้สึกในใจที่มีมานานว่า
“ประหลาดจริงๆ เธอกับฉันก็ไม่ได้แตกต่างกัน เราต่างก็มีปีกเหมือนกัน มีท้องแหลมมนเหมือนกัน เวลามนุษย์พูดถึงเธอต่างก็รู้สึกมีความสุข เห็นเธอเป็นนางเอก พอพูดถึงฉันต่างก็รังเกียจเห็นฉันเป็นผู้ร้าย”
จากนั้นก็ระบายต่อว่า
“ฉันละไม่เข้าใจจริงๆ หากจะแข่งกันจริงๆ ฉันมีเสื้อสีเหลืองห่อหุ้มร่างกายมาตั้งแต่เกิด อันเป็นพรแห่งสวรรค์ แต่เธอล่ะ! เธอถูกสวรรค์ลงโทษให้ทำงานทุกวันไม่ได้หยุด ฉันด้อยกว่าเธอตรงไหน!”
“คุณต่อค่ะ สิ่งที่คุณพูดมานั้นถูกต้องแล้วค่ะ แต่ที่มนุษย์ทั้งหลายชมชอบดิฉัน ก็คงเป็นเพราะว่าดิฉันได้ให้น้ำผึ้งแก่พวกเค้านะคะ ดิฉันขอถามคุณหน่อยว่า คุณได้ให้อะไรกับมนุษย์บ้างคะ?”
ผึ้งน้อยกล่าวออกไป
“ทำไมฉันต้องให้อะไรกับพวกมนุษย์! มนุษย์ต่างหากละที่ต้องบูชาฉันถึงจะถูก!”
ต่อพูดออกไปอย่างมีโมโห
“ดิฉันคิดว่า หากคุณต้องการให้คนอื่นปฏิบัติกับคุณอย่างไร คุณควรปฏิบัติสิ่งนั้นกับคนอื่นก่อนนะคะ”
ผึ้งน้อยกล่าวเสร็จก็บินจากไป
เรื่องนี้กำลังบอกอะไรเราอยู่?
มีคนมากมายที่พรั่งพร้อมในความสามารถ แต่กลับรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าไร้ราคา ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น คุณค่าของคนเรา แท้จริงมันไม่ได้อยู่ที่ “เพียบพร้อม” หรือ “ครอบครอง” อะไร แต่อยู่ที่ได้ “อุทิศ”และ “ช่วยเหลือ”ผู้อื่นยังไง
หากการดำรงอยู่ของเรา ไม่ได้มีความหมายกับชีวิตของใครๆ ต่อให้พรั่งพร้อมเพียงใดก็ไร้ความหมาย ทำตัวให้มีความหมายกับชีวิตของผู้อื่น เพราะเราเขาจึงมีวาสนา เพราะเราเขาจึงมีความสุข เพราะเราเขาจึงสมบูรณ์ขึ้น
ในสังคมไม่ว่าจะเป็นโรงเรียน ที่ทำงาน บริษัทห้างร้าน มันเป็นเพราะมี “เรา” อยู่ จึงมีคุณค่า มีความสมบูรณ์พร้อมมากขึ้น ใช่หรือไม่?
Cr. Business Link เชื่อมช่อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น