เด็กสาวคนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้บุนวมหน้าเปียโนตัวใหญ่ เธอยิ้มและลงมือพรมนิ้วบนคีย์เปียโนอย่างคล่องแคล่ว ดนตรีของเบโธเฟนบทนั้นพลันฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง กระแสเพลงแผ่วพลิ้วเพริศแพร้วไปทั่วห้อง ผู้ฟังทั้งห้องถูกสะกดด้วยมนต์ดนตรี
เมื่อโน้ตตัวสุดท้ายของเพลงจางหาย เสียงปรบมือกึกก้องกังวานแทนที่
เธอไม่ได้ลุกขึ้นมาโค้งรับ
เธอลุกขึ้นยืนไม่ได้ เธอไม่มีขา
แต่ที่ทำให้ทุกคนตะลึงงันกว่านั้นก็คือ
มือแต่ละข้างของเธอมีเพียงสองนิ้ว
ฮีอา ลี เป็นเด็กสาวเกาหลีวัยยี่สิบ รู้จักกันทั่วโลกในฉายา 'นักเปียโนสี่นิ้ว' เธอเป็นคนพิการมาแต่กำเนิด เนื่องจากมารดากินยาผิดขนาดเมื่อตั้งท้องเธอ เธอเริ่มเล่นเปียโนเมื่อเจ็ดขวบ เพื่อเป็นส่วนหนึ่งในการฝึกให้นิ้วมีแรง เนื่องจากเวลานั้นแม้แต่การจับปากกา เธอยังทำไม่ได้
ตั้งแต่นั้นเปียโนเป็นมากกว่าเครื่องออกกำลังกาย เป็นเพื่อนผู้ปลอบประโลม เป็นแรงบันดาลใจ แล้วสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ก็บังเกิดขึ้น เธอสามารถใช้นิ้วพิการบรรเลงเพลงที่งดงาม เธอเล่นเพลงของเบโธเฟน โมสาร์ท โชแปง บราห์มส์ ชูเบิร์ต ฯลฯ คล่องแคล่ว พลิกพลิ้ว
เสียงดนตรีของเธอทะลุผ่านขีดจำกัดทางกายภาพและจิตวิญญาณ สี่นิ้วของเธอมิได้เป็นอุปสรรคขวางเธอกับบทเพลง เธอมีโอกาสเล่นคอนเสิร์ตทั่วโลก แน่นอนเธอได้รับรางวัลต่าง ๆ มากมาย แต่สำหรับเด็กสาวพิการ รางวัลเป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้กับอุปสรรคมากกว่าชื่อเสียง
โลกเรามีคนพิการมากมายที่พิการเพียงกาย ใจไม่พิการ พึ่งตนเอง ไม่โทษชะตา ทำงานหนักเพื่อทดแทน เพราะรู้ว่าบ่นไปก็ทำให้ความพิการหายไปไม่ได้ เอาพลังงานการบ่นการคร่ำครวญว่าชีวิตไม่ยุติธรรมไปเปลี่ยนแปลงอย่างอื่นให้เป็นรูปธรรมดีกว่า โลกจึงไม่เคยขาดแคลนคนพิการทางกายที่กระทำเรื่องราวที่คนร่างกายครบสามสิบสองต้องอ้าปากค้าง
อุปสรรคที่แท้จริงมิได้อยู่ที่ร่างกายพิการ แต่อยู่ตรงที่ใจไม่สู้
ฮีอา ลี บอกว่า "ฉันหวังว่าจะมีคนที่ได้แรงบันดาลใจจากการเล่นเปียโนของฉันว่า ใช่ ฉันก็ทำได้" กำลังใจและการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงสามารถพาใครก็ตามก้าวพ้นกำแพงแห่งอุปสรรคที่สูงที่สุดในโลก
Cr. วินทร์ เลียววาริณ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น